به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد
عجب از محبت من که در او اثر ندارد
غلط است هر که گوید دل به دل راه دارد
دل من ز غصه خون شد دل تو خبر ندارد
می رسد روزی که بی من روزها را سر کنی
می رسد روزی که تنها مرگ را باور کنی
می رسد روزی که تنها در کنار قبر من
شعرهای کهنه ام را مو به مو از بر کنی
آمدی،چه زیبا... گفتم دوستت دارم،چه صادقانه... پذیرفتی،چه فریبانه...
آغوشم برایت باز شد،چه ابلهانه... باتو خوش بودم،چه کودکانه...
همه چیزم شدی،چه زود... به خاطر یک کلمه مراترک کردی،چه ناجوانمردانه...
نیازمندت شدم،چه حقیرانه... واژه غریب خداحافظ به میان آمد،چه بی رحمانه...
ومن سوختم،چه عاشقانه... ولی...
هنوز هم دوستت دارم، غریبه
وقتی با تو و بی تو بی قرارم ،
بگو چگونه می شود در کنارم باشی و از من دور ؟
بگو چگونه ست که با وجود این همه فاصله
هنوز کسی را نیافته ام جایگزینت کنم ؟!
بگو چگونه ست که درد و درمانم تویی ؟!
گفتی رهایم کن ،
اما دریغ !
مگر عهد عاشقان شکستنی ست ؟!
به بهانه زندگی آفریده شدیم
به بهانه عشق زندگی می کنیم
به بهانه دوست داشتن عاشقیم
به بهانه بهانه گیری غصه می خوریم
به بهانه بی صبری دوست داریم دنیا تموم شه
به بهانه گریه شب را می خواهیم
به بهانه نا امیدی دوستدار مرگیم
اما هیچکس فکر نمی کنه که همه بهانه ها به دست خودشه
هیچکس نمیخواد بفهمه که همه بهانه ها شیرینن
کاش همه می فهمیدن که زندگی یعنی بهانه...
در مدرسه زندگی در کلاس دنیا ، سر زنگ املا ، یادمان باشد برای محبت
تشدید بگذاریم تا نیم نمره از محبت ها کم نشود . . .
دیروز میگفتم :
مشقهایم را خط بزن … مرا مزن
روی تخته خط بکش … گوشم را مکش
مهر را در دلم جاری بکن … جریمه مکن
هر چه تکلیف میخواهی بگیر … امتحان سخت مگیر
اما کنون ..
مرا بزن … گوشم را بکش .. جریمه بکن .. امتحان سخت بگیر
مرا یک لحظه به دوران خوب مدرسه باز گردان